ISO 9660 to standard systemu plików opublikowany przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) w 1988 roku dla nośników optycznych. Został zaprojektowany jako format niezależny od platformy, aby umożliwić wymianę danych między różnymi systemami operacyjnymi i platformami komputerowymi. ISO 9660 definiuje logiczny układ, strukturę katalogów i format metadanych dla plików przechowywanych na płytach CD-ROM i innych dyskach optycznych.
Jedną z kluczowych cech ISO 9660 jest jego prostota i kompatybilność. Standard nakłada ograniczenia na nazwy plików, głębokość katalogów i ogólną strukturę systemu plików, aby zapewnić maksymalną interoperacyjność. Nazwy plików są ograniczone do 8 znaków z rozszerzeniem 3-znakowym (często określanym jako format 8.3) i mogą zawierać tylko wielkie litery, cyfry i podkreślenia. Nazwy katalogów mają takie same ograniczenia, a maksymalna głębokość katalogu wynosi 8 poziomów.
ISO 9660 definiuje hierarchiczną strukturę katalogów, z katalogiem głównym na najwyższym poziomie i podkatalogami rozgałęziającymi się pod nim. Każdy katalog jest przechowywany jako osobny rekord w systemie plików, zawierający metadane dotyczące plików i podkatalogów, które zawiera. Te metadane obejmują nazwę pliku, rozmiar, datę utworzenia i lokalizację na dysku.
Pliki w systemie plików ISO 9660 są przechowywane jako ciągłe bloki danych, przy czym każdy plik zajmuje jeden lub więcej bloków logicznych. Rozmiar bloku logicznego wynosi zwykle 2048 bajtów, chociaż standard dopuszcza inne rozmiary. Każdemu plikowi przypisywany jest unikalny identyfikator zwany identyfikatorem pliku, który służy do lokalizowania pliku w strukturze katalogów.
ISO 9660 definiuje również kilka rozszerzeń i poziomów wymiany, które zapewniają dodatkowe funkcje i elastyczność. Najczęściej używane rozszerzenie nazywa się Joliet, które umożliwia dłuższe nazwy plików (do 64 znaków) i obsługuje znaki Unicode do użytku międzynarodowego. Inne rozszerzenie, Rock Ridge, dodaje semantykę systemu plików POSIX, taką jak uprawnienia do plików, własność i linki symboliczne.
Standard ISO 9660 definiuje trzy poziomy wymiany, znane jako poziom 1, poziom 2 i poziom 3. Poziom 1 jest najbardziej restrykcyjny i kompatybilny, z najściślejszymi ograniczeniami dotyczącymi nazw plików i głębokości katalogów. Poziom 2 łagodzi niektóre z tych ograniczeń, umożliwiając dłuższe nazwy plików (do 31 znaków) i głębsze struktury katalogów (do 32 poziomów). Poziom 3 dalej rozszerza możliwości ISO 9660, umożliwiając pliki o wielu zakresach, które można podzielić na nieprzylegające części na dysku.
Podczas tworzenia systemu plików ISO 9660 dane są organizowane w kilku odrębnych obszarach na dysku. Pierwszym obszarem jest obszar systemowy, który zawiera informacje o samym dysku, takie jak deskryptor woluminu i rekordy rozruchowe. Drugim obszarem jest obszar danych, który zawiera rzeczywiste dane plików i katalogów.
W obszarze danych pliki i katalogi są organizowane w bloki logiczne i zakresy. Zakres to ciągła sekwencja bloków logicznych, które tworzą plik lub katalog. Pliki mogą być przechowywane w jednym zakresie lub podzielone na wiele zakresów, w zależności od ich rozmiaru i układu dysku.
Aby zlokalizować określony plik lub katalog w systemie plików ISO 9660, system operacyjny odczytuje główny deskryptor woluminu (PVD) z obszaru systemowego. PVD zawiera podstawowe informacje o systemie plików, w tym lokalizację katalogu głównego i rozmiar bloków logicznych. Stamtąd system operacyjny może przejść przez hierarchię katalogów i śledzić identyfikatory plików, aby zlokalizować poszczególne pliki.
Jednym z ograniczeń ISO 9660 jest jego charakter tylko do odczytu. Po utworzeniu dysku ISO 9660 jego zawartości nie można modyfikować bez ponownego utworzenia całego systemu plików. To sprawia, że nie nadaje się do przypadków użycia, w których dane muszą być często aktualizowane, takich jak systemy operacyjne na żywo lub bazy danych.
Pomimo swoich ograniczeń, ISO 9660 jest nadal szeroko stosowany do dystrybucji oprogramowania, treści multimedialnych i danych archiwalnych. Jego prostota, kompatybilność i niezawodność sprawiają, że jest to idealny wybór dla danych tylko do odczytu, do których dostęp jest wymagany na różnych platformach.
Podsumowując, ISO 9660 to standardowy format systemu plików dla dysków optycznych, który zapewnia prosty, kompatybilny i niezależny od platformy sposób przechowywania i wymiany danych. Jego hierarchiczna struktura katalogów, format metadanych i układ bloków logicznych zapewniają maksymalną interoperacyjność na różnych systemach operacyjnych i platformach komputerowych. Chociaż ma pewne ograniczenia, takie jak charakter tylko do odczytu i ograniczenia dotyczące nazw plików i głębokości katalogów, ISO 9660 pozostaje szeroko stosowanym i cennym standardem dla dystrybucji i archiwizacji danych.
Kompresja plików to proces, który redukuje rozmiar plików danych dla efektywnego przechowywania lub transmisji. Wykorzystuje różne algorytmy do kondensacji danych poprzez identyfikowanie i eliminowanie nadmiarowości, co często znacznie zmniejsza rozmiar danych bez utraty oryginalnej informacji.
Istnieją dwa główne typy kompresji plików: bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna umożliwia doskonałą rekonstrukcję oryginalnych danych z skompresowanych danych, co jest idealne dla plików, gdzie każdy bit danych jest ważny, takich jak pliki tekstowe lub bazy danych. Powszechne przykłady obejmują formaty plików ZIP i RAR. Z drugiej strony, kompresja stratna eliminuje mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku, często stosowana w plikach audio, wideo i obrazów. JPEG i MP3 to przykłady, gdzie pewna utrata danych nie wpływa znacząco na percepcyjną jakość treści.
Kompresja plików jest korzystna z wielu powodów. Oszczędza miejsce na urządzeniach i serwerach, obniża koszty i poprawia efektywność. Przyspiesza też przenoszenie plików przez sieci, w tym internet, co ma szczególne znaczenie dla dużych plików. Ponadto, skompresowane pliki mogą być grupowane razem w jeden plik archiwum, co pomaga w organizacji i łatwiejszym przenoszeniu wielu plików.
Jednak kompresja plików ma też pewne wady. Proces kompresji i dekompresji wymaga zasobów obliczeniowych, co może spowolnić wydajność systemu, szczególnie dla większych plików. Ponadto, w przypadku kompresji stratnej, niektóre oryginalne dane są tracone podczas kompresji, a jakość wynikowa może nie być akceptowalna dla wszystkich zastosowań, zwłaszcza profesjonalnych, które wymagają wysokiej jakości.
Kompresja plików to kluczowe narzędzie w dzisiejszym cyfrowym świecie. Poprawia efektywność, oszczędza miejsce na przechowywanie i skraca czasy pobierania i wysyłania. Jednak także ma swoje wady pod względem wydajności systemu i ryzyka degradacji jakości. Dlatego ważne jest mądre podejście do tych czynników, aby wybrać odpowiednią technikę kompresji dla konkretnych potrzeb danych.
Kompresja plików to proces, który zmniejsza rozmiar pliku lub plików, zazwyczaj w celu oszczędności miejsca na dysku lub przyspieszenia transmisji przez sieć.
Kompresja plików działa poprzez identyfikowanie i usuwanie nadmiarowej informacji w danych. Wykorzystuje algorytmy do kodowania oryginalnych danych w mniejszej przestrzeni.
Dwa główne typy kompresji plików to kompresja bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna pozwala na idealne przywrócenie oryginalnego pliku, podczas gdy kompresja stratna umożliwia znaczniejsze zmniejszenie rozmiaru kosztem pewnej utraty jakości danych.
Popularnym przykładem narzędzia do kompresji plików jest WinZip, który obsługuje wiele formatów kompresji, w tym ZIP i RAR.
W przypadku kompresji bezstratnej, jakość pozostaje niezmieniona. Jednak przy kompresji stratnej może dojść do zauważalnego spadku jakości, ponieważ eliminuje ona mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku.
Tak, kompresja plików jest bezpieczna pod względem integralności danych, zwłaszcza przy kompresji bezstratnej. Jednak, jak wszystkie pliki, skompresowane pliki mogą być celem dla złośliwego oprogramowania lub wirusów, dlatego zawsze ważne jest, aby mieć zainstalowane wiarygodne oprogramowanie zabezpieczające.
Prawie wszystkie typy plików można skompresować, w tym pliki tekstowe, obrazy, audio, wideo i pliki oprogramowania. Jednak poziom możliwej do osiągnięcia kompresji może znacznie różnić się w zależności od typu pliku.
Plik ZIP to typ formatu pliku, który wykorzystuje kompresję bezstratną do zmniejszenia rozmiaru jednego lub więcej plików. Wiele plików w pliku ZIP jest efektywnie grupowanych razem w jeden plik, co ułatwia również udostępnianie.
Technicznie tak, chociaż dodatkowe zmniejszenie rozmiaru może być minimalne lub nawet niekorzystne. Kompresowanie ju ż skompresowanego pliku czasami może zwiększyć jego rozmiar z powodu metadanych dodawanych przez algorytm kompresji.
Aby rozpakować plik, zazwyczaj potrzebujesz narzędzia do dekompresji lub rozpakowywania, takiego jak WinZip czy 7-Zip. Te narzędzia mogą wyodrębnić oryginalne pliki z formatu skompresowanego.