Format archiwum ar SVR4 to format pliku używany do przechowywania kolekcji plików w jednym pliku archiwum. Został wprowadzony jako część systemu operacyjnego UNIX System V Release 4 (SVR4) pod koniec lat 80. Format ar jest nadal szeroko stosowany w wielu systemach UNIX i Linux do pakowania bibliotek oprogramowania, plików obiektów i innych kolekcji powiązanych plików.
Archiwum ar składa się z nagłówka globalnego, po którym następuje seria elementów archiwum. Każdy element archiwum reprezentuje jeden plik przechowywany w archiwum. Nagłówek globalny to prosta struktura 8-bajtowa, która identyfikuje plik jako archiwum ar i określa przesunięcie do pierwszego elementu archiwum.
Nagłówek globalny ma następujący format: - Bajty 0-1: Magiczny ciąg „!<arch>\n”, który identyfikuje plik jako archiwum ar - Bajty 2-3: Cztery znaki ASCII „\ ”, po których następują dwa bajty wypełnienia zależne od platformy, dzięki czemu nagłówek ma dokładnie 8 bajtów długości
Po nagłówku globalnym znajdują się poszczególne elementy archiwum. Każdy element archiwum składa się z nagłówka, po którym bezpośrednio następuje zawartość elementu. Nagłówek dla każdego elementu ma następujący format: - Bajty 0-15: Nazwa pliku, wyrównana do lewej i uzupełniona zerami - Bajty 16-27: Znak czasu modyfikacji pliku w postaci dziesiętnej - Bajty 28-33: Identyfikator właściciela w postaci dziesiętnej - Bajty 34-39: Identyfikator grupy w postaci dziesiętnej - Bajty 40-47: Tryb pliku w postaci ósemkowej - Bajty 48-57: Rozmiar pliku w bajtach w postaci dziesiętnej - Bajty 58-59: Ciąg „\ ”
Kilka ważnych rzeczy, o których należy pamiętać w przypadku nagłówków elementów: - Nazwa pliku jest ograniczona do 16 znaków. W przypadku dłuższych nazw można użyć specjalnego elementu rozszerzonej nazwy System V. - Znak czasu, identyfikatory właściciela/grupy i tryb pliku są w postaci dziesiętnej lub ósemkowej ASCII. Muszą być zakończone zerem, jeśli są krótsze niż szerokość ich pola. - Rozmiar pliku nie obejmuje rozmiaru samego nagłówka. - Każde pole nagłówka jest zakończone spacją lub bajtem zerowym, jeśli jest krótsze niż jego stała szerokość. Nie ma wypełnienia wyrównania między polami.
Zawartość każdego elementu archiwum następuje bezpośrednio po jego 60-bajtowym nagłówku bez dodatkowego wypełnienia. Dane pliku są przechowywane dokładnie tak, jak pojawiły się w oryginalnym pliku, bez kodowania ani kompresji.
W archiwach ar mogą pojawiać się specjalne elementy archiwum, aby zapewnić dodatkowe metadane: - „//”: Element tabeli symboli zawiera tabelę wyszukiwania nazw symboli używanych do łączenia plików obiektów. Ma specjalną nazwę „//” (ukośnik ukośnik spacja). - „/ ”: Tabela rozszerzonych nazw jest używana dla nazw plików dłuższych niż 16 bajtów. Jest nazwana ukośnikiem, po którym następuje wystarczająca liczba spacji, aby wypełnić do 16 bajtów. Rozszerzone nazwy są przechowywane jako lista ciągów zakończonych zerem w tym elemencie.
Aby przeanalizować archiwum ar, program najpierw odczytałby 8-bajtowy nagłówek globalny i zweryfikowałby magiczny ciąg archiwum. Następnie przeskanowałby dane archiwum, odczytując 60-bajtowy nagłówek dla każdego elementu. Pole rozmiaru pliku informuje program, ile bajtów należy odczytać dla zawartości tego elementu przed przejściem do następnego nagłówka.
Podczas tworzenia archiwum ar program wypisuje nagłówek globalny, a następnie nagłówek i zawartość dla każdego elementu archiwum, który ma zostać uwzględniony. Jeśli używane są rozszerzone nazwy, należy dodać element tabeli rozszerzonych nazw. Tabela symboli, jeśli jest dołączona, jest zwykle dodawana jako pierwszy element po nagłówku globalnym.
Format ar jest dość prosty, ale ma pewne ograniczenia. Nie obsługuje kompresji, szyfrowania ani innych zaawansowanych funkcji występujących w bardziej nowoczesnych formatach, takich jak tar lub ZIP. Ograniczenie nazwy do 16 znaków jest restrykcyjne, a schemat rozszerzonej nazwy jest nieco niezręczny. Niemniej jednak ar jest nadal szeroko stosowany ze względu na swoją prostotę, kompatybilność i przydatność do pakowania powiązanych plików, takich jak moduły kodu obiektowego, do plików biblioteki.
Pomimo swojego wieku format ar był nadal używany i ulepszany na przestrzeni lat: - Warianty BSD rozszerzyły ar o obsługę dłuższych nazw bez tabeli rozszerzonych nazw i większych rozmiarów plików. - Program GNU ar stał się de facto standardową implementacją i obsługuje różne rozszerzenia, zachowując jednocześnie kompatybilność. - Format ar jest wymaganym formatem wyjściowym dla plików obiektów używanych przez wiele kompilatorów i linkerów.
Podsumowując, format archiwum ar SVR4 to czcigodna, ale nadal szeroko stosowana specyfikacja do łączenia kolekcji plików w jeden większy plik. Jego prostota i kompatybilność przyczyniły się do jego długowieczności. Chociaż bardziej zaawansowane formaty są często preferowane do ogólnego archiwizowania i kompresji, ar pozostaje ważną częścią zestawu narzędzi w systemach typu Unix, szczególnie w przypadku rozwoju oprogramowania.
Kompresja plików to proces, który redukuje rozmiar plików danych dla efektywnego przechowywania lub transmisji. Wykorzystuje różne algorytmy do kondensacji danych poprzez identyfikowanie i eliminowanie nadmiarowości, co często znacznie zmniejsza rozmiar danych bez utraty oryginalnej informacji.
Istnieją dwa główne typy kompresji plików: bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna umożliwia doskonałą rekonstrukcję oryginalnych danych z skompresowanych danych, co jest idealne dla plików, gdzie każdy bit danych jest ważny, takich jak pliki tekstowe lub bazy danych. Powszechne przykłady obejmują formaty plików ZIP i RAR. Z drugiej strony, kompresja stratna eliminuje mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku, często stosowana w plikach audio, wideo i obrazów. JPEG i MP3 to przykłady, gdzie pewna utrata danych nie wpływa znacząco na percepcyjną jakość treści.
Kompresja plików jest korzystna z wielu powodów. Oszczędza miejsce na urządzeniach i serwerach, obniża koszty i poprawia efektywność. Przyspiesza też przenoszenie plików przez sieci, w tym internet, co ma szczególne znaczenie dla dużych plików. Ponadto, skompresowane pliki mogą być grupowane razem w jeden plik archiwum, co pomaga w organizacji i łatwiejszym przenoszeniu wielu plików.
Jednak kompresja plików ma też pewne wady. Proces kompresji i dekompresji wymaga zasobów obliczeniowych, co może spowolnić wydajność systemu, szczególnie dla większych plików. Ponadto, w przypadku kompresji stratnej, niektóre oryginalne dane są tracone podczas kompresji, a jakość wynikowa może nie być akceptowalna dla wszystkich zastosowań, zwłaszcza profesjonalnych, które wymagają wysokiej jakości.
Kompresja plików to kluczowe narzędzie w dzisiejszym cyfrowym świecie. Poprawia efektywność, oszczędza miejsce na przechowywanie i skraca czasy pobierania i wysyłania. Jednak także ma swoje wady pod względem wydajności systemu i ryzyka degradacji jakości. Dlatego ważne jest mądre podejście do tych czynników, aby wybrać odpowiednią technikę kompresji dla konkretnych potrzeb danych.
Kompresja plików to proces, który zmniejsza rozmiar pliku lub plików, zazwyczaj w celu oszczędności miejsca na dysku lub przyspieszenia transmisji przez sieć.
Kompresja plików działa poprzez identyfikowanie i usuwanie nadmiarowej informacji w danych. Wykorzystuje algorytmy do kodowania oryginalnych danych w mniejszej przestrzeni.
Dwa główne typy kompresji plików to kompresja bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna pozwala na idealne przywrócenie oryginalnego pliku, podczas gdy kompresja stratna umożliwia znaczniejsze zmniejszenie rozmiaru kosztem pewnej utraty jakości danych.
Popularnym przykładem narzędzia do kompresji plików jest WinZip, który obsługuje wiele formatów kompresji, w tym ZIP i RAR.
W przypadku kompresji bezstratnej, jakość pozostaje niezmieniona. Jednak przy kompresji stratnej może dojść do zauważalnego spadku jakości, ponieważ eliminuje ona mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku.
Tak, kompresja plików jest bezpieczna pod względem integralności danych, zwłaszcza przy kompresji bezstratnej. Jednak, jak wszystkie pliki, skompresowane pliki mogą być celem dla złośliwego oprogramowania lub wirusów, dlatego zawsze ważne jest, aby mieć zainstalowane wiarygodne oprogramowanie zabezpieczające.
Prawie wszystkie typy plików można skompresować, w tym pliki tekstowe, obrazy, audio, wideo i pliki oprogramowania. Jednak poziom możliwej do osiągnięcia kompresji może znacznie różnić się w zależności od typu pliku.
Plik ZIP to typ formatu pliku, który wykorzystuje kompresję bezstratną do zmniejszenia rozmiaru jednego lub więcej plików. Wiele plików w pliku ZIP jest efektywnie grupowanych razem w jeden plik, co ułatwia również udostępnianie.
Technicznie tak, chociaż dodatkowe zmniejszenie rozmiaru może być minimalne lub nawet niekorzystne. Kompresowanie już skompresowanego pliku czasami może zwiększyć jego rozmiar z powodu metadanych dodawanych przez algorytm kompresji.
Aby rozpakować plik, zazwyczaj potrzebujesz narzędzia do dekompresji lub rozpakowywania, takiego jak WinZip czy 7-Zip. Te narzędzia mogą wyodrębnić oryginalne pliki z formatu skompresowanego.