ISO 9660 to standard systemu plików opublikowany w 1988 roku dla nośników optycznych. Został opracowany przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) i Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (IEC) w celu zdefiniowania standardowego systemu plików dla płyt CD-ROM. Celem było zapewnienie współdziałania dysków danych między różnymi platformami i systemami operacyjnymi.
Dysk ISO 9660 zawiera dane w hierarchicznej strukturze drzewa katalogów i plików, podobnie jak inne systemy plików. Najwyższy katalog jest znany jako katalog główny. Do katalogów i plików odwołuje się za pomocą ścieżki, która zaczyna się od katalogu głównego. Każdy katalog, w tym katalog główny, zawiera zestaw wpisów katalogu, które dostarczają metadanych o plikach i podkatalogach w nim zawartych.
ISO 9660 definiuje kilka kluczowych aspektów i ograniczeń struktury systemu plików:
- Nazwy plików mogą mieć maksymalnie 8 znaków długości z rozszerzeniem 3 znaków, oddzielonych kropką. Nazwy plików muszą składać się z wielkich liter A-Z, cyfr 0-9 i podkreślenia. Ograniczenia długości i znaków nazw plików pomagają zapewnić szeroką kompatybilność.
- Nazwy katalogów są podobnie ograniczone do 8 wielkich liter plus podkreślenia. Nazwy katalogów są również ograniczone do 8 poziomów głębokości.
- Całkowita długość ścieżki do dowolnego pliku lub katalogu jest ograniczona do 255 znaków. Separatory ścieżek używają ukośnika (/).
Dysk ISO 9660 zaczyna się od 16 sektorów obszaru systemowego, a następnie do 2048 sektorów deskryptorów woluminów. Deskriptory woluminów dostarczają informacji o strukturze i zawartości dysku, w tym głównego deskryptora woluminu, który zawiera kluczowe metadane.
Główny deskryptor woluminu pojawia się w sektorze 16 i zawiera informacje takie jak nazwa woluminu dysku, identyfikator wydawcy, przygotowujący dane, prawa autorskie, streszczenie oraz daty utworzenia/modyfikacji/wygaśnięcia woluminu. Określa również rozmiar i lokalizację tabeli ścieżek, lokalizację katalogu głównego oraz odniesienie do dodatkowych deskryptorów woluminów.
Dyski ISO 9660 używają tabel ścieżek do optymalizacji nawigacji i wyszukiwania katalogów. Tabele ścieżek zapewniają indeks hierarchii katalogów, z oddzielnymi tabelami dla katalogów używających nazw małych liter (tabela ścieżek typu L) i katalogów używających nazw wielkich liter i znaków specjalnych (tabela ścieżek typu M). Tabela ścieżek typu L jest opcjonalna, ale używana na większości dysków.
Każdy wpis tabeli ścieżek zawiera lokalizację rekordu katalogu, liczbę poziomów katalogu od katalogu głównego oraz nazwę katalogu. Pozwala to na wydajne przechodzenie drzewa katalogów bez konieczności analizowania katalogów sektor po sektorze.
Do plików i katalogów na dysku ISO 9660 odwołuje się za pomocą wpisów rekordu katalogu w każdym katalogu. Rekord katalogu zawiera pola metadanych dla:
- Długości rekordu katalogu - Długości rekordu atrybutu rozszerzonego - Lokalizacji zakresu pliku/katalogu (przesunięcie sektora) - Długości danych pliku/katalogu - Daty i godziny nagrania - Flag pliku (np. ukryty, katalog, plik powiązany) - Rozmiaru jednostki pliku dla plików przeplatanych - Rozmiaru odstępu przeplotu dla plików przeplatanych - Numeru sekwencji woluminu - Długości identyfikatora pliku (nazwa pliku) - Nazwy pliku
ISO 9660 definiuje wirtualny system plików, w którym wszystkie dane są masterowane na nośniku tylko do odczytu. W związku z tym standard nie zawiera postanowień dotyczących modyfikowania istniejącego dysku ISO 9660 - dysk jest zawsze traktowany jako tylko do odczytu. Jeśli potrzebne są zmiany, należy wygenerować nowy obraz dysku z zaktualizowanymi plikami i katalogami.
Podczas gdy ISO 9660 został zaprojektowany dla nośników optycznych, obrazy dysków korzystające ze standardu mogą być również dostępne z innych nośników, takich jak dyski twarde. Wiele systemów operacyjnych umożliwia zamontowanie pliku obrazu dysku ISO 9660 jako wirtualnego napędu tylko do odczytu lub dostęp do zawartości obrazu dysku za pomocą specjalnych sterowników systemu plików.
Późniejsze rozszerzenia ISO 9660 rozszerzyły jego możliwości, zachowując jednocześnie wsteczną kompatybilność:
- Rozszerzenia Rock Ridge: Zezwalają na przechowywanie semantyki i informacji systemu plików Unix na dyskach ISO 9660. Umożliwiają dłuższe nazwy plików, głębsze struktury katalogów i dodatkowe atrybuty plików.
- Rozszerzenia Joliet: Określone przez Microsoft w celu umożliwienia nazw plików Unicode o długości do 64 znaków. Nazwy plików Joliet mogą używać szerszego zakresu znaków i są przechowywane w formacie UTF-16.
- El Torito: Umożliwia uruchomienie dysku poprzez zapewnienie specyfikacji dla rozruchowych płyt CD-ROM, które mogą zawierać kod rozruchowy i rozruchowe obrazy dysków.
Chociaż popularność dysków optycznych spadła w porównaniu z ich szczytem, ISO 9660 pozostaje znaczącym standardem wymiany danych na nośnikach tylko do odczytu. Jego konstrukcja promowała interoperacyjność między platformami komputerowymi, jednocześnie działając w ramach ograniczeń pamięci optycznej. Zrozumienie formatu ISO 9660 jest cenne dla osób pracujących z archiwami CD/DVD, obrazami dysków i wnętrznościami systemu operacyjnego.
Kompresja plików to proces, który redukuje rozmiar plików danych dla efektywnego przechowywania lub transmisji. Wykorzystuje różne algorytmy do kondensacji danych poprzez identyfikowanie i eliminowanie nadmiarowości, co często znacznie zmniejsza rozmiar danych bez utraty oryginalnej informacji.
Istnieją dwa główne typy kompresji plików: bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna umożliwia doskonałą rekonstrukcję oryginalnych danych z skompresowanych danych, co jest idealne dla plików, gdzie każdy bit danych jest ważny, takich jak pliki tekstowe lub bazy danych. Powszechne przykłady obejmują formaty plików ZIP i RAR. Z drugiej strony, kompresja stratna eliminuje mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku, często stosowana w plikach audio, wideo i obrazów. JPEG i MP3 to przykłady, gdzie pewna utrata danych nie wpływa znacząco na percepcyjną jakość treści.
Kompresja plików jest korzystna z wielu powodów. Oszczędza miejsce na urządzeniach i serwerach, obniża koszty i poprawia efektywność. Przyspiesza też przenoszenie plików przez sieci, w tym internet, co ma szczególne znaczenie dla dużych plików. Ponadto, skompresowane pliki mogą być grupowane razem w jeden plik archiwum, co pomaga w organizacji i łatwiejszym przenoszeniu wielu plików.
Jednak kompresja plików ma też pewne wady. Proces kompresji i dekompresji wymaga zasobów obliczeniowych, co może spowolnić wydajność systemu, szczególnie dla większych plików. Ponadto, w przypadku kompresji stratnej, niektóre oryginalne dane są tracone podczas kompresji, a jakość wynikowa może nie być akceptowalna dla wszystkich zastosowań, zwłaszcza profesjonalnych, które wymagają wysokiej jakości.
Kompresja plików to kluczowe narzędzie w dzisiejszym cyfrowym świecie. Poprawia efektywność, oszczędza miejsce na przechowywanie i skraca czasy pobierania i wysyłania. Jednak także ma swoje wady pod względem wydajności systemu i ryzyka degradacji jakości. Dlatego ważne jest mądre podejście do tych czynników, aby wybrać odpowiednią technikę kompresji dla konkretnych potrzeb danych.
Kompresja plików to proces, który zmniejsza rozmiar pliku lub plików, zazwyczaj w celu oszczędności miejsca na dysku lub przyspieszenia transmisji przez sieć.
Kompresja plików działa poprzez identyfikowanie i usuwanie nadmiarowej informacji w danych. Wykorzystuje algorytmy do kodowania oryginalnych danych w mniejszej przestrzeni.
Dwa główne typy kompresji plików to kompresja bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna pozwala na idealne przywrócenie oryginalnego pliku, podczas gdy kompresja stratna umożliwia znaczniejsze zmniejszenie rozmiaru kosztem pewnej utraty jakości danych.
Popularnym przykładem narzędzia do kompresji plików jest WinZip, który obsługuje wiele formatów kompresji, w tym ZIP i RAR.
W przypadku kompresji bezstratnej, jakość pozostaje niezmieniona. Jednak przy kompresji stratnej może dojść do zauważalnego spadku jakości, ponieważ eliminuje ona mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku.
Tak, kompresja plików jest bezpieczna pod względem integralności danych, zwłaszcza przy kompresji bezstratnej. Jednak, jak wszystkie pliki, skompresowane pliki mogą być celem dla złośliwego oprogramowania lub wirusów, dlatego zawsze ważne jest, aby mieć zainstalowane wiarygodne oprogramowanie zabezpieczające.
Prawie wszystkie typy plików można skompresować, w tym pliki tekstowe, obrazy, audio, wideo i pliki oprogramowania. Jednak poziom możliwej do osiągnięcia kompresji może znacznie różnić się w zależności od typu pliku.
Plik ZIP to typ formatu pliku, który wykorzystuje kompresję bezstratną do zmniejszenia rozmiaru jednego lub więcej plików. Wiele plików w pliku ZIP jest efektywnie grupowanych razem w jeden plik, co ułatwia również udostępnianie.
Technicznie tak, chociaż dodatkowe zmniejszenie rozmiaru może być minimalne lub nawet niekorzystne. Kompresowanie już skompresowanego pliku czasami może zwiększyć jego rozmiar z powodu metadanych dodawanych przez algorytm kompresji.
Aby rozpakować plik, zazwyczaj potrzebujesz narzędzia do dekompresji lub rozpakowywania, takiego jak WinZip czy 7-Zip. Te narzędzia mogą wyodrębnić oryginalne pliki z formatu skompresowanego.