Format archiwum ar, skrót od formatu archiwum Unix, to format pliku używany do zbierania wielu plików w jeden plik w celu łatwiejszego przechowywania i przesyłania. Został pierwotnie opracowany dla systemów Unix, ale obecnie jest szeroko obsługiwany na różnych platformach. Format ar jest prostszy i bardziej ograniczony w porównaniu z nowszymi formatami archiwów i kompresji, ale nadal jest używany w niektórych aplikacjach.
Plik archiwum ar składa się z nagłówka globalnego, a następnie z serii nagłówków plików i danych plików. Nagłówek globalny to prosty ciąg ASCII, który identyfikuje plik jako archiwum ar. Składa się ze znaków "!<arch>\n", gdzie "\n" oznacza znak nowej linii. Ten magiczny ciąg pozwala narzędziom łatwo rozpoznawać pliki archiwum ar.
Po nagłówku globalnym następują poszczególne wpisy plików. Każdy wpis pliku zaczyna się od nagłówka pliku, który zawiera metadane dotyczące pliku. Nagłówek pliku ma stały rozmiar 60 bajtów i zawiera następujące pola: - Nazwa pliku (16 bajtów): Nazwa pliku, uzupełniona spacjami, jeśli jest krótsza niż 16 znaków. Jeśli nazwa jest dłuższa, jest ona obcinana, a końcowy znak "/" wskazuje, że nazwa jest kontynuowana w sekcji danych pliku. - Znak czasu modyfikacji (12 bajtów): Ostatni znak czasu modyfikacji pliku w dziesiętnym formacie czasu Unix, uzupełniony spacjami. - Identyfikator właściciela (6 bajtów): Numeryczny identyfikator użytkownika właściciela pliku, w formacie dziesiętnym, uzupełniony spacjami. - Identyfikator grupy (6 bajtów): Numeryczny identyfikator grupy pliku, w formacie dziesiętnym, uzupełniony spacjami. - Tryb pliku (8 bajtów): Bity uprawnień i trybu pliku, w systemie ósemkowym, uzupełnione spacjami. - Rozmiar pliku (10 bajtów): Rozmiar danych pliku w bajtach, w formacie dziesiętnym, uzupełniony spacjami. - Koniec nagłówka (2 bajty): Znaki "`\n", które oznaczają koniec nagłówka.
Po każdym nagłówku pliku dane pliku są przechowywane w archiwum. Rozmiar danych odpowiada rozmiarowi pliku określonemu w nagłówku. Jeśli rozmiar pliku jest nieparzysty, dodawany jest dodatkowy bajt wypełnienia, aby upewnić się, że następny nagłówek pliku zaczyna się na parzystej granicy bajtów. Ten bajt wypełnienia nie jest liczony w polu rozmiaru pliku w nagłówku.
Specjalne wpisy plików zwane tabelami symboli mogą być również zawarte w archiwach ar. Wpisy tabeli symboli mają nazwę pliku zaczynającą się od "/" lub "\" po której następuje ciąg cyfr. Te wpisy zawierają metadane używane do łączenia plików obiektów. Format danych tabeli symboli różni się w zależności od systemu i kompilatora.
Archiwa ar nie zawierają żadnej wbudowanej kompresji. Pliki są po prostu łączone ze sobą w ich oryginalnej formie. Jednak poszczególne pliki w archiwum ar mogą być kompresowane za pomocą innych algorytmów, takich jak gzip, przed dodaniem do archiwum.
Format ar ma pewne ograniczenia w porównaniu z bardziej nowoczesnymi formatami archiwów: - Nazwy plików są ograniczone do 16 znaków, co może być restrykcyjne. - Pola metadanych liczbowych, takie jak identyfikator użytkownika, identyfikator grupy i rozmiar pliku, mają stałe rozmiary, ograniczając ich maksymalne wartości. - W formacie nie ma wbudowanej sumy kontrolnej ani weryfikacji integralności. - Nie jest zapewniona kompresja, co skutkuje większymi rozmiarami archiwów w porównaniu z formatami takimi jak tar z gzip.
Pomimo tych ograniczeń format ar nadal jest używany w niektórych konkretnych aplikacjach. Jednym z powszechnych zastosowań są pliki bibliotek statycznych w systemach typu Unix. Te pliki bibliotek z rozszerzeniem ".a" są archiwami ar zawierającymi skompilowane pliki obiektów, które można łączyć w pliki wykonywalne. Prostota formatu ar i szerokie wsparcie sprawiają, że jest on odpowiedni do tego celu.
Podsumowując, format archiwum ar to prosty sposób na połączenie wielu plików w jeden plik. Składa się z nagłówka globalnego, a następnie z serii nagłówków plików i danych plików. Chociaż brakuje mu zaawansowanych funkcji, takich jak kompresja i obsługa długich nazw plików, nadal jest używany w określonych domenach, takich jak pliki bibliotek statycznych w systemach Unix, ze względu na jego prostotę i kompatybilność.
Kompresja plików to proces, który redukuje rozmiar plików danych dla efektywnego przechowywania lub transmisji. Wykorzystuje różne algorytmy do kondensacji danych poprzez identyfikowanie i eliminowanie nadmiarowości, co często znacznie zmniejsza rozmiar danych bez utraty oryginalnej informacji.
Istnieją dwa główne typy kompresji plików: bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna umożliwia doskonałą rekonstrukcję oryginalnych danych z skompresowanych danych, co jest idealne dla plików, gdzie każdy bit danych jest ważny, takich jak pliki tekstowe lub bazy danych. Powszechne przykłady obejmują formaty plików ZIP i RAR. Z drugiej strony, kompresja stratna eliminuje mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku, często stosowana w plikach audio, wideo i obrazów. JPEG i MP3 to przykłady, gdzie pewna utrata danych nie wpływa znacząco na percepcyjną jakość treści.
Kompresja plików jest korzystna z wielu powodów. Oszczędza miejsce na urządzeniach i serwerach, obniża koszty i poprawia efektywność. Przyspiesza też przenoszenie plików przez sieci, w tym internet, co ma szczególne znaczenie dla dużych plików. Ponadto, skompresowane pliki mogą być grupowane razem w jeden plik archiwum, co pomaga w organizacji i łatwiejszym przenoszeniu wielu plików.
Jednak kompresja plików ma też pewne wady. Proces kompresji i dekompresji wymaga zasobów obliczeniowych, co może spowolnić wydajność systemu, szczególnie dla większych plików. Ponadto, w przypadku kompresji stratnej, niektóre oryginalne dane są tracone podczas kompresji, a jakość wynikowa może nie być akceptowalna dla wszystkich zastosowań, zwłaszcza profesjonalnych, które wymagają wysokiej jakości.
Kompresja plików to kluczowe narzędzie w dzisiejszym cyfrowym świecie. Poprawia efektywność, oszczędza miejsce na przechowywanie i skraca czasy pobierania i wysyłania. Jednak także ma swoje wady pod względem wydajności systemu i ryzyka degradacji jakości. Dlatego ważne jest mądre podejście do tych czynników, aby wybrać odpowiednią technikę kompresji dla konkretnych potrzeb danych.
Kompresja plików to proces, który zmniejsza rozmiar pliku lub plików, zazwyczaj w celu oszczędności miejsca na dysku lub przyspieszenia transmisji przez sieć.
Kompresja plików działa poprzez identyfikowanie i usuwanie nadmiarowej informacji w danych. Wykorzystuje algorytmy do kodowania oryginalnych danych w mniejszej przestrzeni.
Dwa główne typy kompresji plików to kompresja bezstratna i stratna. Kompresja bezstratna pozwala na idealne przywrócenie oryginalnego pliku, podczas gdy kompresja stratna umożliwia znaczniejsze zmniejszenie rozmiaru kosztem pewnej utraty jakości danych.
Popularnym przykładem narzędzia do kompresji plików jest WinZip, który obsługuje wiele formatów kompresji, w tym ZIP i RAR.
W przypadku kompresji bezstratnej, jakość pozostaje niezmieniona. Jednak przy kompresji stratnej może dojść do zauważalnego spadku jakości, ponieważ eliminuje ona mniej ważne dane, aby bardziej znacząco zmniejszyć rozmiar pliku.
Tak, kompresja plików jest bezpieczna pod względem integralności danych, zwłaszcza przy kompresji bezstratnej. Jednak, jak wszystkie pliki, skompresowane pliki mogą być celem dla złośliwego oprogramowania lub wirusów, dlatego zawsze ważne jest, aby mieć zainstalowane wiarygodne oprogramowanie zabezpieczające.
Prawie wszystkie typy plików można skompresować, w tym pliki tekstowe, obrazy, audio, wideo i pliki oprogramowania. Jednak poziom możliwej do osiągnięcia kompresji może znacznie różnić się w zależności od typu pliku.
Plik ZIP to typ formatu pliku, który wykorzystuje kompresję bezstratną do zmniejszenia rozmiaru jednego lub więcej plików. Wiele plików w pliku ZIP jest efektywnie grupowanych razem w jeden plik, co ułatwia również udostępnianie.
Technicznie tak, chociaż dodatkowe zmniejszenie rozmiaru może być minimalne lub nawet niekorzystne. Kompresowanie już skompresowanego pliku czasami może zwiększyć jego rozmiar z powodu metadanych dodawanych przez algorytm kompresji.
Aby rozpakować plik, zazwyczaj potrzebujesz narzędzia do dekompresji lub rozpakowywania, takiego jak WinZip czy 7-Zip. Te narzędzia mogą wyodrębnić oryginalne pliki z formatu skompresowanego.